Žodžiai dainai: Lucía Pérez. Volar Por Los Tejados. Adiós Ríos, Adiós Fontes.

Adios, rios; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando, non sei cando nos veremos.

Mina terra, mina terra,
terra donde me eu criei,
hortina que quero tanto,
figueirinas que prantei,
prados, rios, arboredas,
pinares que move o vento,
paxarinos piadores,
casina do meu contento,
muino dos castanares,
noites craras de luar,
campaninas trimbadoras,
da igrexina do lugar,
amorinas das silveiras
que eu lle daba o meu amor,
camininos antre o millo,
?adios, para sempre adios!

?Adios groria! ?Adios contento!
?Deixo a casa onde nacin,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estranos,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero
?Quen pudera non deixar!...

Adios, adios, que me vou,
herbinas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbinas que biquei tanto,
terrina que nos criou.

Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ?ai!, coitadino,
nunca mais han de tocar.
Xa se oien lonxe, mais lonxe
Cada balada e un dolor;
voume soio, sin arrimo
?Mina terra, ?adios!, ?adios!
?Adios tamen, queridina!
?Adios por sempre quizais!
Digoche este adios chorando
desde a beirina do mar.
Non me olvides, queridina,
si morro de soidas
tantas legoas mar adentro
?Mina casina!,?meu lar!

Adios, rios; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos;
non sei cando nos veremos.


(Gracias a Tomas por esta letra)